3 nieudane, profesjonalne aparaty, czyli jak wydać dużą kasę i być niezadowolonym

Mogłoby się wydawać, że kupując aparat za 5, 10 czy 15 tysięcy PLN, musimy być zadowoleni z jego możliwości. Są to kwoty, które gwarantują zakup sprzętu oferującego super obrazek i bezproblemowe użytkowanie. W praktyce okazuje się, że niekoniecznie. Zapraszam do przeczytania o aparatach, które pomimo swojej wysokiej ceny, okazały się wadliwe.

Do napisania tego wpisu zainspirowały mnie doniesienia dotyczące źle działającego układu AF w najnowszym SONY A7 IV. Chodziło o to, że aparat ma tendencję do sporego front focus’a przy wybranej opcji ustawiania ostrości na oko. Tysiące użytkowników najnowszego body skarżyło się w Internecie na jego działanie. Obecnie sytuacja wygląda tak, że SONY wypuściło aktualizację, która likwiduje problem, ale pomysł do napisania kilku słów na blogu pozostał.

W zestawieniu umieściłem 3 Nikony. Dlaczego akurat Nikony. Bo dobrze znam tą markę ze „starych” czasów, kiedy lustrzanki były u szczytu swojej popularności. Być może są jeszcze inne, popularne aparaty z wadliwymi rozwiązaniami technicznymi, których nie kojarzę. Jeżeli tak jest, proszę o info w komentarzu 🙂

1. Nikon D7000

Nikon D7000 był długo wyczekiwanym następcą „legendarnego” D90. Pod każdym względem był lepszy i dla wielu użytkowników stanowił długo wyczekiwaną sposobność przeskoczenia na bardziej profesjonalny korpus z matrycą APS-C. Niestety, problematyczny okazał się układ AF, który działał mało precyzyjnie. Właściciele masowo wysyłali swoje aparaty do serwisu, w celu wykonania fabrycznej kalibracji do wzorca. Po takim zabiegu problemy ustępowały, chociaż jest wiele opinii, że tylko na jakiś czas. Po dłuższym użytkowaniu wada się odnawiała i puszka znów nadawała się do wysłania do serwisu.

Kolejna generacja, czyli D7100 był już w 100% udanym modelem pozbawionym wad.

2. Nikon D600

Nikon D600 był amatorską lustrzanką pełnoklatkową, z której bardzo chętnie zaczęli korzystać profesjonaliści. Specyfikacja robiła wrażenie, tak samo jak możliwości matrycy. W tych czasach sensory Nikona były nie do pobicia, jeżeli chodzi o jakość generowanego obrazu i niskie szumy przy wysokich czułościach. Do tego dochodził przyzwoity, chociaż zapożyczony z amatorskich puszek układ AF. To wszystko składało się na obraz wyjątkowo udanego aparatu, którego cena nie zwalała z nóg i pozwalała cieszyć się plastyką formatu 35 mm, także mniej zamożnym fotoamatorom.

Niestety, dosyć szybko ujawniła się wada w postaci plamek oleju pojawiających się na matrycy. Czyszczenie niewiele pomagało i odsyłane do serwisu korpusy wracały nienaprawione. Po wykonaniu kilku zdjęć problem szybko powracał i matryca znów wymagała czyszczenia. Wada została wyeliminowana dopiero w kolejnej generacji budżetowej pełnej klatki, czyli w modelu D610.

3. Nikon D800

Starszy brat D600, czyli D800 był konstrukcją rewolucyjną. W czasach, gdy 12 MPx z modelu D700 zupełnie wystarczało do wszystkiego, japońscy konstruktorzy poszli na całość i wyposażyli swoje najnowsze dziecko w wyjątkowo udany sensor CMOS o rozdzielczości 36 MPx. Po premierze pojawiło się dużo skrajnych opinii odnośnie tak dużej ilości pikseli na matrycy. „Po co to komu?” – pytali użytkownicy starszych konstrukcji.

Nikon D800 był aparatem rewolucyjnym. I niestety nie pozbawionym bolączek. Duża rozdzielczość i niesamowita elastyczność matrycy pozwalały na wiele, ale problematyczna okazała się konstrukcja komory lustra. Po zrobieniu zdjęcia opadające lustro „odbijało się” kilka razy przekładając się na powstawanie nieostrych zdjęć przy dłuższych czasach naświetlania.

Rozwiązaniem tego problemu było stosowanie krótszych czasów naświetlania. Np. fotografując obiektywem o ogniskowej 50 mm trzeba było zadbać, żeby naświetlać zdjęcia z czasami co najmniej 1/100 sekundy. Czyli przynajmniej 2 razy krótszymi niż zazwyczaj.

Inną bolączką D800 był układ AF, który według wielu użytkowników działał nieprawidłowo. Z tego powodu puszki były wysyłane do serwisu.

Miałem D800, użytkowałem przez kilka lat i uwielbiałem ten aparat. Pamiętając o stosowaniu krótszych czasów nie miałem problemu z poruszonymi zdjęciami, a problemów z AF nie zauważyłem, albo po prostu mój egzemplarz był pozbawiony tej wady.

Na koniec kilka kadrów z „wadliwego” D800, mojego długoletniego towarzysza wszystkich podróży, do którego mam ogromny sentyment.